In vrijwel elk Surinaams huishouden staat rijst dagelijks op tafel. Voor veel gezinnen is het ondenkbaar om een dag zonder rijst door te brengen.
Sommigen eten het zelfs drie keer per dag – als ontbijt, lunch én avondeten.
Of het nu wordt geserveerd met vis, vlees en groenten, of wordt verwerkt in populaire gerechten zoals nasi of moksi alesi: rijst vormt de basis van talloze maaltijden in Suriname.
Volgens mondeling overgeleverde verhalen binnen de marrongemeenschap hebben Afrikaanse vrouwen een belangrijke rol gespeeld bij de introductie van rijst in Suriname.
Tijdens de overtocht op slavenschepen zouden zij ongepelde rijstkorrels in hun haar hebben verborgen, om deze later op Surinaamse bodem te planten bij de slavenverblijven.
Zo werd niet alleen hun kennis, maar ook hun erfgoed meegebracht.
Vanaf 1890 begonnen Hindoestaanse contractarbeiders met de verbouw van padie.
Voor hen maakte rijst al eeuwenlang deel uit van de dagelijkse maaltijd.
Bij Afro-Surinamers waren in die tijd vooral aardgewassen populair, maar rond 1918 begon ook deze groep rijst steeds vaker te consumeren.
Tot 1930 was de rijstproductie ontoereikend om de hele bevolking te voeden.
In de decennia daarna nam de productie sterk toe, vooral in Nickerie.
Vandaag de dag is rijst niet alleen basisvoedsel; vooral de oudere generatie beschouwt rijst als onvervangbaar.
Het geeft hen een gevoel van verzadiging en energie dat andere voedingsmiddelen niet kunnen bieden.
Zelfs overgebleven rijst krijgt een tweede leven – bijvoorbeeld als ‘fried rice’ – en helpt zo voedselverspilling te voorkomen.
S. King is een gepassioneerde schrijfster met een voorliefde voor human interest verhalen. Ze schrijft met hart en ziel over het leven van Surinamers en brengt hun verhalen tot leven met gevoel en diepgang.
Voor contact: [email protected]